Rozdział 5

— Nie wiem, pewnie pomyślisz, że zgłupiałam, ale… — zacięła się.

         — No mów wreszcie. — Traciłem cierpliwość.

         — No bo była u mnie wczoraj taka dziewczyna i ona po prostu zniknęła. — Stałem jak wryty.

         — I może mi jeszcze powiesz, że miała na imię Alice i była ruda? — spytałem zaskoczony.

         — Skąd wiesz? — Była nie mniej zdziwiona, niż ja.

         — Bo u mnie też była. Co ci powiedziała?

         — No właśnie nic, spotkała się ze mną i zniknęła, jak gdyby nigdy nic. Szłyśmy po mieście, zamyśliłam się, zaczęłam do niej mówić, a jej już nie było. — Patrzyła na mnie, a ja na nią, nie wiedząc, co powiedzieć.

*

         — Tato, mówię ci, że coś jest nie tak. — Siedziałem obok niego, opowiadając o rozmowie z Charrol. Ciocia Teya patrzyła to na mnie, to na swoją córkę i lekko potrząsała kolanem, a wuj Oliver trzymał ją za rękę.

         — Ameel, myślę, że dzieje się się coś niedobrego. — Spojrzała na matkę. — A Jon lub Felcy się odzywali?  

         — To oni też o tym wiedzą? — zapytałem zaskoczony.

         — Tak, synku. Widzisz, wuj Jon potrafił czytać w myślach, tak jak twoja kuzynka. I był w jakimś sensie połączy z ciocią Teyą.

         No pięknie, kolejne niewyjaśnione sytuacje. Zastanawiałem się, czego jeszcze się dowiem o swojej rodzinie.

         — Jak wygląda ta dziewczyna, co do was mówi? — spytał Oliver.

         — No, ona jest taka przeciętna. Ma włosy sięgające do ramion, płomiennie rude, kręcone. Ma około metr sześćdziesiąt wzrostu i niczym szczególnym się nie wyróżnia.

         — Co ty mówisz? — Przerwała mi Charrol. — Ona jest piękna! To najładniejsza kobieta, jaką kiedykolwiek widziałam.

         — Zaraz, zaraz. — Wujek zmarszczył czoło. — A czy jak się z nią spotkaliście, to był obok ktoś jeszcze?

         — Nie. — odpowiedziałem bez namysłu.

         — Tak, była tam taka dziewczyna, blondynka, również piękna.

         Zdziwiłem się, bo przypomniała mi się kobieta, która weszła do kawiarni chwilę przed Alice, która tak przykuła moją uwagę.

         — Znaczy, ja też widziałem taką dziewczynę…

         Rodzice popatrzyli po sobie.

         — Mieliście jakiś kontakt z Winter od tego pamiętnego dnia na wyspie?

         — Nie. — Pokręciło głowami wujostwo.

         — Czy to możliwe, że… — przerwała mama.

         — To ich dzieci? — dodał tata.

         — Ale przecież Rosse nie żyje! — krzyknął Oliver, wstając z kanapy.

         — Ile lat mogły mieć te dziewczyny? — Teya popatrzyła na nas.

         — Osiemnaście, dziewiętnaście? — Nie byłem pewien.

         — Myślę, że tak. Mogły mieć tyle lat. Na pewno nie były w naszym wieku. — zawtórowała mi kuzynka.

         — Nigdy nie zapytaliśmy Rosse czy ma dziecko. — Wuj krążył po pokoju, myśląc.

         — Jeżeli to naprawdę ich dzieci, to dlaczego się w ogóle z nimi skontaktowały? — Mama również wstała.

         — Może dlatego, że zyskali moce. Może coś się znowu dzieje?       — Nie chcesz chyba, by przechodzili tego, co my musieliśmy przechodzić?

         — A mają inny wybór?

         — Przecież możemy uciec!

         — Oszalałeś? Wszędzie ich znajdą, nie pamiętasz, jak było z nami?

         — My byliśmy inną historią, byliśmy zaplanowani. Nawet nie jesteśmy prawdziwymi dziećmi naszych rodziców, a oni są.

         — Jednak mają moce!

         — My też mieliśmy, więc to możliwe.

         — Ale oni się urodzili, jak my już ich nie mieliśmy.

         — Genetyka, moja droga, genetyka. To, że one zniknęły, to nie znaczy, że nie są gdzieś schowane w środku nas.

         — Może powinniśmy ich poszukać?

         — GPS’a wsadźmy.

         — Wracając do tematu, musimy ich znaleźć, je znaleźć, żeby się dowiedzieć, czy to prawda.

         — Ale jak?

         — Nie wiem właśnie. Coś wymyślimy.

         Rodzice z wujami rozmawiali między sobą, nie tłumacząc nam niczego i nie zwracając na nas uwagi. Zastanawiałem się kim była Rosse i Winter, co mieli na myśli mówiąc, że nie byli dziećmi dziadków i co najważniejsze, jak chcą znaleźć te dwie dziewuchy, jeżeli nie mamy z nimi kontaktu i co może nam grozić?